گسترش شهرها تا نزدیکی اماکن پرخطر
سجاد بهزادی
نیروگاه اتمی بوشهر یکی از مراکز پرخطر محسوب می شود که خانه های مسکونی تا نزدیکی آن مجوز ساخت وساز پیدا کردند. به راستی چرا برای گسترش شهرها تا نزدیکی اماکن پرخطر مجوز داده می شود؟
تنها نیروگاه هسته ای بوشهر نیست که در دل یک مرکز پرخطر قرار گرفته است. قبل تر رئیس سازمان مدیریت بحران کشور گفته بود “به مرور با افزایش جمعیت و توسعه شهر نشینی، حریم شهرها نیز گسترش پیدا کرد، تا جایی که ما شاهد آن هستیم که در برخی مناطق ساخت و سازها تا مجاورت مخازن نفت و گاز نیز ادامه پیدا کرده است. انتقال و جابجایی یک پالایشگاه یا حتی همان مخازن سوخت کار آسانی نیست و هزینه هنگفتی دارد و متاسفانه شهرهای ما بر اساس استانداردها طراحی نشده‌اند”.
در استان بوشهر همچنین خطوط نفت وگاز زیادی نیر در سراسر شهرهای و مجاورت روستاها دیده می شود که انفجار این خطوط می تواند هزینه های زیادی برای ساکنین مجاور آن داشته باشد.
به هر حال امروز در استان بوشهر جمعیت قابل توجهی از مردم در کنار تاسیسات اتمی زندگی می کنند. تاسیسات هسته ای پرخطرترین اماکنی محسوب می شوند که ساخت و ساز، مطابق استانداردهای جهانی تا چند کیلومتری آن ممنوع است. اما زندگی در کنار نیروگاه اتمی بوشهر آرام و بی سروصدا ادامه دارد. راکتورهای اتمی درست بیخ گوش مردم و خانه‌هایشان در منطقه نیروگاه اتمی بوشهر است و پدافند ها و ضدهوایی ها کنار این مناطق برای مردم عادی شده است.
جامعه پیرامون نسبت به خطرات این نوع زندگی آگاه هستند اما عموما قادر به جابجایی نیستند. در این میان وظیفه دولت ها چیست و تاکنون چه راهکارهای عملی برای حفظ جان شهروندان این مناطق دیده شده است؟
امروز روز ملی فناوری هسته ای نامگذاری شده است. کاش هیچ منطقه مسکونی کنار مراکز هسته ای تعریف نمی شد و یا توسعه پیدا نمی کرد. کاش مردم مناطق پیرامون مراکز هسته ای قدرت جابجایی داشتند و بچه های آنان از کودکی با راکتور، پدافند و خطر انفجار مانوس نمی شدند.
دستاوردهای هسته ای برای ما ایرانیان غرورآفرین است؛ اما باید آسوده خاطر بود و لذت این دستاورد می بایست با کمترین هزینه همراه باشد.